Eryk Rosin

---

Życiorys

Eryk Rosin, który rozpoczął swoją edukację w Koninie, uzyskał maturę w 1931 roku. Po ukończeniu liceum, zdobył tytuł magistra na Wydziale Farmacji Uniwersytetu Poznańskiego. Następnie związał się z Wolbromiem, jednak wkrótce przeniósł się do Koła.

W obliczu II wojny światowej, Eryk pełnił ważną rolę w aptekach działających w Kole, Koninie oraz Chełmnie. W późniejszym okresie osiedlił się w Warszawie, gdzie mieszkał na ulicy Grójeckiej. Już od 1939 roku angażował się w działalność konspiracyjną w toku walk o niepodległość, działając m.in. w Okręgu Warszawa Armii Krajowej oraz w batalionie „Dzik” WSOP. Jako plutonowy podchorąży, wziął udział w powstaniu warszawskim, przebywając na szlaku bojowym od Czerniakowa aż po Mokotów. Po upadku powstania trafił do niewoli niemieckiej.

Po zakończeniu działań wojennych, od czerwca 1945 roku do sierpnia 1947 roku, Eryk służył w Polskich Siłach Zbrojnych jako oficer ds. sanitarnych w 1 Dywizji Pancernej. Od 1946 roku, Eryk aktywnie uczestniczył w działaniach Polskiego Czerwonego Krzyża, gdzie organizował transporty leków, odzieży oraz sprzętu medycznego do Polski. Po powrocie do Konina, zaangażował się w działalność PCK, obejmując stanowisko wiceprezesa Zarządu Powiatowego PCK w 1948 roku.

W 1950 roku, Eryk został prezesem Zarządu Powiatowego PCK, pełniąc tę funkcję przez 25 lat, aż do 1975 roku. Oprócz tego, prowadził zajęcia jako nauczyciel chemii w I Liceum Ogólnokształcącym w Koninie oraz kierował apteką. Podczas lat pięćdziesiątych XX wieku, był dwukrotnie radnym Miejskiej Rady Narodowej. Między 1951 a 1953 rokiem, zajmował stanowisko kierownika Stacji Pogotowia Ratunkowego w Koninie, a w latach 1957-1961 przewodniczył Społecznemu Komitetowi Pogotowia Ratunkowego. Dodatkowo, od 1953 do 1981 roku, był kierownikiem Apteki PKP w Koninie.

W 1975 roku Eryk został prezesem Zarządu Wojewódzkiego PCK w Koninie, kontynuując tę funkcję do roku 1984, po czym uzyskał tytuł prezesa honorowego. W latach 1975-1981 pełnił również obowiązki przewodniczącego Komisji Rewizyjnej ZBoWiDu w Koninie.

27 października 2003 roku, Eryk Rosin zmarł w Koninie, a sześć dni później został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w tym mieście.

Odznaczenia, wyróżnienia i nagrody

Podczas swojej kariery Eryk Rosin otrzymał liczne odznaczenia i wyróżnienia, które potwierdzają jego wkład w różne dziedziny życia społecznego i zawodowego.

Oto lista jego odznaczeń:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Krzyż Partyzancki,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
• Medal za Warszawę 1939–1945,
• Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”,
• Odznaka „Za zasługi w zwalczaniu powodzi”,
• Odznaka „Za Zasługi dla Miasta Konina”,
• Odznaka „Za zasługi dla województwa konińskiego”,
• Odznaka honorowa „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego”,
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”,
• Krzyż Kawalerski Mérite International du Sang (1996),
• Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I, II, III i IV stopnia,
• Kryształowe Serce.

W 1984 roku Zarząd Główny Polskiego Czerwonego Krzyża przyznał mu zaszczytny tytuł Honorowego Członka Polskiego Czerwonego Krzyża. Dodatkowo, w 1988 roku Eryk Rosin został uhonorowany wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Konina”.

Jego osiągnięcia sięgają także okresu po II wojnie światowej, kiedy to otrzymał dyplom delegatury PCK na strefę brytyjską za zorganizowanie powrotu do kraju sprzętu szpitalnego zrabowanego w Chorzowie.

Na przykład jego wkład w działalność PCK został upamiętniony w 2010 roku, kiedy to posadzono dąb na 90–lecie tej organizacji w Koninie.

---

Oceń: Eryk Rosin

---