Bogumił Reszke

---

Życiorys

Bogumił Reszke był synem Wilhelma Reszkego, który był dyrygentem orkiestr wojskowych, oraz Marii z d. Pietrkiewicz. Nieprzypadkowo jego muzyczna kariera zaczęła się bardzo wcześnie, gdyż pierwsze lekcje muzyki rozpoczął w wieku zaledwie 7 lat, korzystając z inspiracji ze środowiska warszawskiego, gdzie jego rodzina mieszkała na stałe. Od 1888 do 1892 roku uczęszczał do Szkoły Realnej w Warszawie, co stanowiło fundament jego późniejszej edukacji muzycznej.

W 1897 roku przeniósł się do Moskwy, gdzie z początku funkcjonował jako skrzypek i kornecista w orkiestrze kupca N.S. Perłowa. W celu podnoszenia kwalifikacji podjął naukę gry na trąbce w klasie Teodora Richtera w renomowanym Konserwatorium Moskiewskim, które ukończył w 1903 roku, zyskując srebrny medal za swoje osiągnięcia.

Jego kariera muzyczna nabrała tempa w sezonie 1898/1899, kiedy to zyskał uznanie jako trębacz w orkiestrze Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego. Będąc w pełni aktywnym w środowisku muzycznym, w latach 1899–1902 pełnił funkcję kapelmistrza orkiestry Państwowej Kolei Północnej. W 1899 roku otrzymał również tytuł dyrektora zarządu oraz dyrygenta chóru i orkiestry Towarzystwa Rozpowszechniania Muzyki Ludowej w Moskwie.

W latach 1903–1922 był kornecistą w znakomitej orkiestrze Teatru Bolszoj. W międzyczasie, odbywając służbę wojskową w grenadierskim pułku piechoty w latach 1903–1904, nie zaprzestał swojej pasji muzycznej, organizując kursy śpiewu chóralnego i gry orkiestrowej. Od 1906 roku realizował autonomiczne klasy dla chórmistrzów, a od 1909 roku prowadził własną szkołę muzyczną, w której uczono zarówno przedmiotów teoretycznych, jak i praktycznych aspektów muzyki.

W latach 1909–1918 Reszke kierował orkiestrą i chórem w Łazarewskim Instytucie oraz w jednej z trzech żeńskich szkół miejskich. W 1910 roku uczył śpiewu w szkole realnej im. Aleksandrowa, a w roku 1909 założył wydawnictwo muzyczne oraz redagował czasopismo „Swirel Pana” w latach 1912–1913. Podczas I wojny światowej wstąpił do armii rosyjskiej, gdzie w grudniu 1914 roku odniósł obrażenia w trakcie bitwy nad rzeką Rawką. Po rekonwalescencji był przydzielony do służby w Homlu i Piotrogrodzie.

W 1917 roku Reszke przeszedł do rezerwy. Niestety, niedługo po tym został aresztowany przez nowe władze radzieckie i trafił do więzienia na Łubiance. Po uwolnieniu, w 1922 roku wrócił do Polski, najpierw do Warszawy, a następnie objął stanowisko kapelmistrza 6 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie w 1923 roku. Jako weteran, został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu podporucznika rezerwy. Służył m.in. w 69 Pułku Piechoty oraz 85 Pułku Strzelców Wileńskich.

Jego umiejętności i doświadczenie zaowocowały mianowaniem go kapitanem służby czynnej w korpusie oficerów administracyjnych w 1926 roku, a po przejściu na emeryturę w 1935 roku, Reszke skupił się na nauczaniu w klasie instrumentów dętych blaszanych w Konserwatorium Muzycznym w Wilnie. W latach 1930–1940 prowadził także orkiestrę dętą w Gimnazjum oo. Jezuitów, a równocześnie angażował się w działalność edytorską, wydając nuty.

Był również członkiem jury podczas różnorodnych konkursów orkiestrowych oraz chóralnych. Wszystko to owocowało przynależnością do Rady Towarzystwa Mandolinistów „Kaskada” w Wilnie, w której pełnił rolę konsultanta ich orkiestry w latach 1935–1937. Opracował także monopolistyczny pięcioletni program szkolenia elewów orkiestr Wojska Polskiego.

Po wybuchu II wojny światowej, jego sytuacja materialna uległa pogorszeniu. W 1940 roku, Reszke wrócił do pracy w Konserwatorium Wileńskim, jednak jego zatrudnienie zakończyło się po zajęciu Wilna przez Niemców w 1941 roku. W 1943 roku przyjął posadę skrzypka w teatrze kukiełkowym „Vaidilla” w Wilnie, a przed swoją śmiercią został pochowany na cmentarzu Bernardyńskim.

Znany ze swojej biegłości w zakresie instrumentów dętych blaszanych, był również autorem wielu publikacji, w tym „Tablice skali brzmienia i notacji 90-ciu instrumentów orkiestrowych,” “Tablice palcowania na instrumenty dęte” oraz „100 ćwiczeń dwugłosowych dla początkujących orkiestrantów.” Jego działalność edytorska obejmowała również wydanie zeszytów z gamami i arpeggiami.

W życiu osobistym był żonaty, początkowo z Walerią z d. Kuczuk, absolwentką Konserwatorium Moskiewskiego. Po ich rozstaniu w trakcie I wojny światowej ożenił się ponownie z Wierą Jermołajewą, znaną śpiewaczką. Jego synem był utalentowany dyrygent oraz kompozytor Radomir Reszke.

---

Oceń: Bogumił Reszke

---