Antoni Hilczer

---

Życiorys

W okresie między 1907 a 1909 rokiem Antoni Hilczer miał okazję zaangażować się w tajne nauczanie języka polskiego oraz historii Polski. Jego działalność nie została jednak bez konsekwencji. W 1909 roku został aresztowany za aktywność w Narodowym Związku Robotniczym, co obejmowało kolportaż nielegalnych broszur oraz działania w składzie bojowym NZR, gdzie pełnił funkcję naczelnika piątki bojowej. Początkowo przebywał w areszcie na ul. Milsza 29 oraz przy ul. Targowej w Łodzi, a następnie trafił do Piotrkowa Trybunalskiego. Po rozpatrzeniu sprawy przez sąd, został skazany na dziewięć lat katorgi, aczkolwiek wyrok został zredukowany do sześciu lat ze względu na jego młody wiek.

Po powrocie z wygnania w 1917 roku, Hilczer wstąpił do armii jako ochotnik i walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej w Brygadzie Syberyjskiej. W latach 1919–1938 pracował w wydziale podatkowym Zarządu Miejskiego w Łodzi, pełniąc na końcu kariery funkcję referenta. W dwudziestych latach XX wieku redagował łódzki tygodnik „Praca”, który był organem prasowym Narodowej Partii Robotniczej. Przez pewien czas pełnił również rolę sekretarza NPR, a ponadto był członkiem NPR-Lewica. W tym czasie zasiadał w zarządzie Kasy Chorych miasta Łodzi oraz przynależał do Stowarzyszenia Kilińczyków i Enzeterowców.

Życie prywatne

Antoni Hilczer był synem Romana Hilczera oraz Walerii, z domu Połatyńskiej. Jego żoną była Kazimiera, z domu Leśniczak, z którą wychował dwóch synów, Adama (ur. 1904) i Jana (ur. 1904). Mieszkał przy ul. Podmiejskiej 16 w Łodzi. Zmarł w szpitalu na Radogoszczu, a jego ciało zostało pochowane na cmentarzu św. Anny na Zarzewie.

Odznaczenia

Antoni Hilczer, wybitny działacz, został uhonorowany następującymi odznaczeniami:

• Krzyż Niepodległości w 1932 roku,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Odznaka honorowa „Za walkę o szkołę polską”.

---

Oceń: Antoni Hilczer

---